Wat gebeurt er in Iran?
Het is sluipenderwijs gegaan en het zal niet iedereen zijn opgevallen, maar de laatste week is er nauwelijks nog nieuws te vinden over de volksopstand in Iran. Wekenlang domineerde de brede protestbeweging tegen de verkiezingsuitslag het nieuws. In alle talkshows zagen we Iraanse ballingen, dagelijks twitterden er vanuit Teheran berichten en video’s door, culminerend in het filmpje over de jonge vrouw Neda, die op 20 juni voor de ogen van de wereld door een scherpschutter werd gedood. Twee weken later lezen of zien we bijna niets meer over Iran. Hoe kan dat?
De eerste reden is de dood van Michael Jackson op 25 juni, die al het andere nieuws enkele dagen compleet overschaduwde. Ten tweede treden de Iraanse machthebbers niet alleen hard op tegen hun eigen bevolking, maar ook tegen de buitenlandse media. Die worden actief tegengewerkt en konden na de eerste week van de protesten nog nauwelijks hun hotel uitkomen. De meeste bewegende beelden die we hebben gezien van het geweld tegen de bevolking kwam van de bevolking zelf.
Dit cynische beleid van de regering is effectief gebleken: de gegevens over slachtoffers, demonstraties en arrestanten werden fragmentarisch. De onduidelijkheid over wat er gebeurde in de Iraanse steden nam toe, de westerse regeringen hielden zich stil (ze klaagden alleen over ambassadepersoneel dat werd opgepakt) en het nieuwsverhaal Iran bloedde langzaam dood. Deze week zag ik nog een laatste reportage op het ZDF: het was een terugblik op de gebeurtenissen sinds de verkiezingen van 12 juni. Is de opstand nu voorbij?
Publieke executie in Iran.
Vandaag kreeg ik een mail via een bevriende journaliste in Irak. Het was een verzoek van een Iraniër om financiële steun voor het verzet. Ik citeer uit de brief:
Wellicht denken velen dat het protest en de strijd tegen het Iraanse regime is verminderd of afgelopen. Het tegendeel is waar. Nu de demonstraten op brute wijze in elkaar worden geslagen, doodgeschoten of gearresteerd, krijgt het verzet, naast dagelijkse confrontaties tussen de bevolking en de oproerpolitie, weliswaar kleinschalig, een andere vorm. (…)
De activisten willen mensen, die geen toegang tot internet en buitenlandse media hebben, op de hoogte houden van wat er echt in het land gaande is. Dit is op dit moment uiterst noodzakelijk. Staatsmedia, waarin de betogers als tuig en schooiers worden afgebeeld, is nog steeds voor veel Iraniërs de enige nieuwsbron, vooral op het platteland. Het is aan de strijders zelf om het ware gezicht van de dictator ten tonele te brengen, door het nieuws via pamfletten, foto’s en brieven zo breed mogelijk te verspreiden.
Het Iraanse regime heeft deze mediaslag voorlopig gewonnen, maar de strijd tegen de democratische beweging in het land nog niet. Ze verdienen meer westerse steun en vooral aandacht van de media.
Ruim zes jaar geleden viel Amerika met Nederlandse steun Irak binnen om ‘een dictator af te zetten’. Deze week is in Irak de terugtrekking van de bezettingsmacht begonnen. Obama schuift die troepen direct door naar Afghanistan om een andere tot mislukken gedoemde oorlog te kantelen. Hij ziet daarbij iets over het hoofd: het schokkende geweld van het Iraanse regime tegen zijn eigen mensen dat op dit moment plaatsvindt. The Guardian nam wel de moeite erover te schrijven.
http://www.guardian.co.uk/world/2009/jul/01/iran-protest-arrests-afshin-friend
Robert Slagt