Stevie Wonder meets Vader Abraham
Vrijdag is het eerste verkiezingsdebat tussen McCain en Obama – tenminste, als McCain even los kan komen uit ‘de crisis’ die hem noopte zijn campagne ‘stil te leggen’. Toen McCain dat zei, klonk hij een beetje als een regeringsleider die na een ramp spoorslags van vakantie terug is gekeerd. Alleen, McCain is geen leider. Hij is een zwabberende kandidaat die vrijdag moet vertellen hoe hij - als hij ooit nog wordt verkozen - deze crisis gaat oplossen, zoals Obama terecht stelde. Maar McCain wil dat debat nu even niet, omdat hij direct wordt geassocieerd met de Republikeinse regering die deze financiële ramp heeft laten ontstaan. Vandaar ook zijn vrije val in de peilingen.
Als Barack Obama nu de verkiezingen nog verliest – tsja, dan is hij een beetje dom. De crash op Wall Street, twee maanden voor de verkiezingsdag, is voor hem een geschenk uit de hemel. Net als de Obama soundtrack die deze week op de markt komt. Jazeker: er is een compleet popalbum opgenomen voor de zwarte held van Amerika, met veel bekende artiesten, zoals Stevie Wonder, Sheryl Crow, John Legend en Kanye West.
Een heel album is wel slim bedacht, omdat één bepaald campagnenummer ook wat suf kan overkomen. Clinton voerde campagne met Don’t Stop van Fleetwood Mac – toch een wat stoffig-softe band die vooral babyboomers aansprak – waarbij je onbewust dacht aan één bepaald geluksmoment uit Bill’s jonge jaren, bijvoorbeeld die keer toen hij niet inhaleerde.
Obama bestrijkt met het album feitelijk zijn hele leven, want er staat een nummer op van 38 jaar terug: Signed, Sealed, Delivered van Stevie Wonder. Ik kan nu tegen iemand met muzikale pretenties zeggen: You’re no Stevie Wonder; I knew Stevie Wonder, want ik zag hem een week geleden glorieus optreden in Rotterdam. Het was zo’n avond waarbij je iedereen na afloop met een glimlach op zijn gezicht naar buiten zag lopen. Ontroerend goede muziek maakt die man.
Muziek in de politiek kan overigens allerlei gevoelens losmaken, zoals toen Tweede kamerlid Boer Koekkoek tijdens de oliecrisis in 1973 samen met Vader Abraham een liedje opnam om Joop den Uyl te pesten: ‘Den Uyl is in den olie’, op de melodie van ‘De uil zat in de olmen’, met de onsterfelijke regels: Koekoek, koekoek. Ja, Joop krijgt voor z’n broek. De Arabische landen stelden een olieboycot in vanwege de Nederlandse steun aan Israel. In 1974 werd het een nummer 1-hit.
Muziek is een geducht wapen in de politiek. Misschien dat iemand nu een liedje gaat maken over de diensttijd van minister Van Middelkoop. Of een nummer dat Rita Verdonk uit het slop haalt. Iets Hollands, waar we trots op zijn. Zuurkool met vette jus.