Nieuw licht na een zwarte voetbaldag
Ik weet niet hoe andere voetballiefhebbers erover denken, maar dit WK begint me redelijk de keel uit te hangen. Zeker na de schandelijke dingen die zondag plaatsvonden in de achtste finales. Bij beide wedstrijden maakten de scheidsrechters blunders die beslissend waren voor het verdere wedstrijdverloop. De hele wereld en het publiek in de stadions zag via tv-beelden hoe de Engelsen een doelpunt werd onthouden en de Argentijnen een buitenspeldoelpunt cadeau kregen. Maar de mannen in het zwart die erover moesten beslissen waren de enige die niet naar de beelden mocht kijken. En dat is wat je noemt een gotspe.
Nederland is nog in de race voor de titel, maar van mij mogen ze eruit vliegen. Het spel leeft niet op dit toernooi. Niet alleen bij het Nederlands Elftal, maar bij niemand. Het is allemaal flets en fantasieloos, want iedereen verdedigt met zeven, acht man of meer. Ook de sterke landen. Het publiek is vaak leuker om naar te kijken dan het spel. Dat kan niet de bedoeling zijn.
De goal van Lampard die (bijna) iedereen zag.
Het voetbal staat op een tweesprong. Het is óf nu hervormen, óf kapot gaan aan de overdaad: teveel wedstrijden op tv, teveel verdedigen, teveel financiële belangen van de FIFA, de clubs, de spelers. Zie hoe Joris Mathijsen siddert als hij de bal krijgt: wat moet ik ermee doen? Er volgen tweehonderd tikkies terug of opzij. Bij rugby moet je achteruit spelen, bij voetbal zou je verplicht moeten stellen dat de bal altijd vooruit moet. Waarom niet? Nooit meer terugspelen is beter dan dat eindeloze balbezit dat nergens toe leidt
Even nog een paar andere punten die anders moeten:
• De bal moet rollen, maar de bal waarmee gespeeld wordt vliegt als een strandbal. Ik heb nooit zoveel passes, voorzetten en schoten over zien waaien als in Zuid-Afrika. Weg met het plastic, terug met de leren knikker.
• Het aanvallende spel moet terug. Nieuwe regel: voortaan mag je maar met negen man verdedigen. Twee aanvallers blijven rond de middellijn hangen. Deden ze vroeger ook bij mini-voetbal van de TROS. Leidde toen tot leuke snelle counters.
• Buitenspel afschaffen. Veel te veel geneuzel over randgevallen: wel tien of twintig keer moeten we naar herhalingen kijken en dan weet je het eigenlijk nog steeds niet. Laat die aanvallers aan beide kanten lekker voor de goal hangen: het trekt het spel uit elkaar en schept daardoor meer ruimte.
• Meer gebruik maken van man-meer-situaties bij straffen. Dus bij een gele kaart moet de overtreder tien minuten aan de kant, net als bij hockey en ijshockey. Maakt het spel een stuk opener en beweeglijker.
• Real time voetballen. Ik geloof dat er nooit meer dan twee keer dertig minuten echt wordt gespeeld tijdens betaald voetbalwedstrijden. Klok gaat dus stil als de bal over de lijn is of wanneer het spel stil ligt. Nooit meer tijdrekken of aanstellerij.
• Verplicht juichen met teamgenoten. Niet meer dat geslalom langs ploeggenoten na een goal met zo’n irritant wegwuif-vingertje dat zegt: laat mij alleen, ik scoor alles alleen. Direct voor het leven schorsen. Voetbal is blij samenzijn. Het mooiste is niet het spel, maar de gedeelde vreugde als er wordt gescoord. Daarbij mogen shirt en broek zeker ook worden uitgetrokken. En trouwe supporters mogen tijdens de rust met scherp schieten op de eretribune, mits daar FIFA-leden zitten. Als de elektronische waarneming maar heel blijft.
Robert Slagt