Helden van het Vrije Woord
Dinsdagavond zat er een in boerka gehulde man in Pauw & Witteman. Het betrof een tekenaar die zich Nekschot noemt en tamelijk puberale prenten maakt over bepaalde groeperingen in Nederland. Justitie maakte vorig jaar de blunder deze man op te pakken. Dat geeft meneer Nekschot teveel eer, want een held is hij niet: hij durft immers niet zijn gezicht te vertonen. We weten niet wie deze sneue tekeningen maakt. Daarmee wordt het Vrije Woord niet geholpen.
Pauw & Witteman draait om ‘het gesprek van de dag’, gevoerd door gasten met uiteenlopende standpunten: zoiets maakt het debat interessant. Dinsdag zaten er vrijwel alleen oude vrienden van Theo van Gogh om tafel, die jeremieerden over het feit dat je in Nederland bepaalde groepen niet meer kunt beledigen. Wederhoor was er niet. Spijtig voor het Vrije Woord.
Een vroegere Held van het Vrije Woord.
Aan tafel misten wij een andere Held van het Vrije Woord, die in de Tweede Kamer zit en vaak vliegtuigen neemt om elders zijn vrije woorden te verkondigen. Die gaan altijd over dezelfde bevokingsgroep. Over andere mensen of kwesties heeft hij geen mening, althans, hij maakt daar nooit Vrije Woorden aan vuil. Een gemiste kans.
Deze heren beschouwen zichzelf als de ridders van de vrije meningsuiting, maar ze gebruiken die vrijheid vooral om af te geven op moslims, over hen te generaliseren op basis van de bizarre uispraken van enkele imams, of leuke grappen te maken over sex met geiten. Daar werd nog even hartelijk om gelachen.
Woensdagavond vertelde een Turkse Nederlander in Pauw & Witteman hoe hij medepassagiers uit het bij Schiphol gecrashte vliegtuig had geholpen. De man werd terecht behandeld als een held. Maar toen hij zei dat hij tijdens de vrije val van de Boeing ‘had gebeden tot god, tot Allah’, zwegen de gastheren veelbetekenend. Want van dat woord houden ze niet.