Evert, dit was Donna
Deze week moest ik toevallig aan Donna Summer denken. Ik besefte dat, hoewel ik al jaren een fan van haar muziek, haar stem en ook haar verschijning ben, eigenlijk niets van haar wist. Ik nam me voor om binnenkort eens wat research te doen. Vanmiddag kwam ik er achter dat ze is overleden. Het is een beetje alsof je meest sexy tante er niet meer is.
Zoals zovele van mijn generatiegenoten die als lagere scholier stiekem met hun oudere broer of zus naar de vieze VPRO-shows van Wim T. Schippers keken, zag ik Donna voor het eerst bij Van Oekel’s Discohoek. Dat was een legendarische uitzending, waarin ze het absurde toneelstukje erg soepel meespeelde. Vervolgens werd ze door Sjef van Oekel voorgesteld aan zijn assistent Evert van der Pik. Dat briljante dialoogje (“DONNA… dit is Evert…, Evert… DIT IS DONNA!”) heb ik wel duizend keer nagedaan. Het staat hier: Donna komt in beeld na 2.00 minuten.
http://www.youtube.com/watch?v=z1Abfmg3k7g
Ze zong toen The Hostage, wat een beetje een klotenummer was, maar haar andere hits vond ik steengoed: I Feel Love, MacArthur Park en natuurlijk Last Dance. Hier zingt ze het live in 1983. Je ziet dat ze én gevoel voor humor had én geweldig kon zingen.
http://www.youtube.com/watch?v=6cEbemMQ_OQ&feature=related
Als jongen viel ik wel op Donna, net als Sjef van Oekel. Nederland was min of meer de bakermat van haar succes in de platenbizz. Inmiddels ben ik erachter dat ze haar achternaam heeft van haar voormalige Duitse echtgenoot Helmut Sommer.
Ik draai Donna nog steeds graag in de auto en mijn kinderen vinden haar muziek ook leuk. Donna leeft dus voort.
Robert Slagt