Slagtekst

De Eiffeltoren is het ‘meest kenmerkende gebouw ter wereld’, zo heeft onderzoek onlangs aangetoond. Hoe meet je zoiets? Gewoon, door het mensen te vragen. Tienduizend reizigers uit vijf continenten gaven antwoord op de vraag welk gebouw ze zo bijzonder vonden dat ze er een reis voor zouden ondernemen. De Sint-Pieterskerk kwam als tweede en de Taj Mahal als derde uit de bus.

De Iraakse moskee van Samarra met zijn spiraalvorm, symbool van eeuwigheid, werd niet genoemd. Evenmin als de Grote Moskee van Damascus met zijn vermenging van islamitische en christelijke decoraties. Maar misschien zijn Samarra en Damascus om andere, niet altijd bewuste redenen minder populair. Bijvoorbeeld omdat de cappuccino er minder lekker is dan in Rome. Of omdat het kunstaanbod er niet zo breed is als in Parijs.

Toch is zo’n competitie weer eens wat anders dan die om het hoogste gebouw, waarvan het record onlangs in handen van Dubai is gekomen. Met de bouw van de Burj Khalifa, een 828 meter hoge wolkenkrabber, laat het zijn naaste concurrent in Taiwan met 320 en de Belle van Zuylen - op papier Nederlands hoogste toren, waarvan de bouw in een Utrechtse Vinexwijk onlangs is afgeblazen - met 566 meter achter zich.

De kalieftoren heeft wat gekost, maar Dubai hoopt er veel toeristen mee te trekken. Zal dat lukken? Hij heeft niets kenmerkends, behalve dat hij hoog is. Wie in de veeleisende toeristenmarkt wil scoren moet iets neerzetten met zeggingskracht. Wat dat betreft had de Belle van Zuylen meer potentie. Die zou eruit hebben gezien als een gigantische zandloper. Met zo’n niet mis te verstaan symbool van aardse tijd had Utrecht het Samarra van Europa kunnen worden, in spiegelbeeld.

Martijn van Lieshout

Dit stuk verschijnt in het komende nummer van Geschiedenis Magazine